Manuel Asín fálanos de Barbara Loden

15 Decembro | 16:30h | Teatro Principal

.

Wanda é A primeira e única longametraxe de Barbara Loden, que tiña trinta e oito anos cando a terminou e que morreu dez anos despois mentres preparaba unha nova película.

Antes de Wanda, Barbara traballara como modelo, bailarina, e actriz de teatro e televisión. En cinema, ademais de na súa propia película só actuou nas do seu segundo marido, Elia Kazan. Cóntanos ela mesma o que era chegar a Nova York aos dezaseis anos, sen nada no peto, escapando dun pobo feo e pobre de Carolina do Norte: «Pasaba cada día camiñando e camiñando, sen realmente saber o que ía facer».
Para a película, Barbara tomou un detalle que lle chamou a atención nunha noticia de xornal: o caso unha muller que axudara a un atracador de bancos e deu as grazas ao xuíz que a enviaba ao cárcere. A película é unha impugnación das condicións que fan verosímil que unha muller poida chegar a agradecer algo así.

Barbara Loden pasou con Kazan case a metade da súa vida, aínda que ao final quixo separarse. O diagnóstico do cancro de peito do que morrería dous anos máis tarde interrompeu os trámites de divorcio. Kazan escribiu nas súas memorias que el tamén quería separarse, porque Barbara desatendera a casa tras a súa primeira experiencia como cineasta e el era un home tradicional.

Ao presentar Wanda nunha sección do festival titulada Por Primeira ou Última Vez propoño que pensemos no que facer esta película significou para a súa autora. O que pode supoñer nunhas circunstancias moi concretas —as da vida e traballos dunha cineasta como Barbara Loden— chegar a facer unha primeira película que foi tamén a última.